Ze względu na źródło motywacji psychologia wyróżnia dwa rodzaje ludzi:
1. Ludzie zmotywowani zewnętrznie, czyli robisz coś, bo Mama obiecała ci ptysia w nagrodę
2. Ludzie zmotywowani wewnętrznie,czyli robisz coś dla własnej satysfakcji (?!?!?) i nie potrzebujesz do tego nagrody w postaci ptysia (?!?!?!?!!?)
I według tej klasyfikacji, to ja znajduję się w kategorii trzeciej, to jest ludzi ogólnie niezmotywowanych.
Niemniej ostatnio postanowiłam zajść na siłownię i teraz jak ja napisałam, że zjawiłam się na siłowni, to na pewno nikt z Was nie ma wątpliwości, jak to się wydarzyło, to jest, że to musiało być tak, że ktoś wysypał mi drogę z domu na siłownię z okruszków po herbatnikach, i ja szłam po tych okruszkach, i taka byłam skupiona na lizaniu chodnika, że przez przypadek przekroczyłam próg siłowni, a tam złapano mnie w taką wielką siatkę i wsadzono na rowerek, i kazano pedałować w stronę ptysia zawieszonego na wędce, a za każdym razem jak przestałam pedałować, to wyświetlał mi się obraz kolejnego ptysia wrzucanego pod koła samochodu [‘], a w tle jeszcze orkiestra dęta grała Cwał Walkirii, a Ewa Chodakowska przygrywała im na tamburynie.
No, wcale się nie dziwię, że tak to sobie wyobrażacie, bo to jest najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie tej sytuacji, niemniej tym razem wcale tak nie było, bo raczej było tak, że wyjęłam z szafy swoją kurtkę z zeszłego roku i ją założyłam, i zapięłam, i nawet w nią weszłam, niemniej może być tak, że przylegała do mojego ciała szczelnie jak ukwiał do skorupy raka pustelnika, i ja tak stanęłam przed lustrem, i z jednej strony byłam pod wrażeniem plastyczności własnego ciała, które wbrew wszelkim praw fizyki dało się upchnąć w tę klatkę norm społecznych, potocznie zwaną również rozmiarem M, a z drugiej strony, to strasznie mnie to rozbawiło, więc poszłam do Wojtka, jak taki robot poszłam, ograniczając ruchy do minimum, albowiem każde gwałtowne zaburzenie tej niezwykle kruchej formy stworzonej z poliestru i ogólnej puchatości ciała, mogło się skończyć rozerwaniem szwów i mam tu na myśli zarówno szwy kurtki, jak i szwy, co to trzymają te moje boki, które by mi na bank odpadły ze śmiechu. No i ja idę do Wojtka, jak ten robot, i stoję przed nim, ściśnięta jak ta szynka w siatce, i pytam go, czy to bardzo widać, że już się nie bardzo w tę kurtkę mieszczę, a Wojtek spojrzał wtedy na mnie i rzekł:
– Dam Ci 10 euro jeśli w tej chwili zrobisz wydech.
W tym miejscu chciałam tylko powiedzieć, że nie zarobiłam 10 euro.
No więc poszłam na siłownię. Oczywiście najpierw napotkałam na parę problemów technicznych, to jest: na początku to miałam problem w zmieszczeniu się w swoje spodnie do biegania, a potem okazało się, że wszystkie moje koszulki na siłownię są poplamione i na początku myślałam, że to są artefakty pochodzące z mojej ostatniej bitwy z wysiłkiem fizycznym, to jest plamy potu i krwi, niemniej potem okazało się, że to jednak czekolada i lody. W tym miejscu chciałam również wyrazić niezadowolenie z dostępnej w sklepach odzieży sportowej, albowiem uważam, że ona jest szalenie niepraktyczna, ona jest taka śliska, że to się potem człowiek cały czas ześlizguje z kanapy. A wiecie co jest najgorsze w siłowniach? Znaczy – oprócz tego, że w ogóle istnieją? Otóż to, że one są umiejscowione w jakiejś innej czasoprzestrzeni i to jest tak, że człowiek mówi sobie, że jutro pójdzie na siłownię, ale jutro pada, więc może jednak w sobotę, no ale sobota to imieniny kota, więc może jednak od poniedziałku i to koniecznie o pełnej godzinie, a potem nagle ciach, nagle jest sześć miesięcy później, a ty wciąż leżysz na kanapie.
No, ale ze mnie taki człowiek-heroizm. więc w końcu na tę siłownię poszłam, a dokładnie rzecz ujmując, to popłynęłam tam morzem swoich własnych łez, niesiona falą desperacji. No i weszłam, a z rozpędu to od razu usiadłam na rowerku treningowym i nawet coś tam zaczęłam pedałować, na początku dość nieśmiało, a potem jak nie śmignę!!!! Mój boże, ile we mnie determinacji, ja tak pedałuję, że jest kwestią czasu, aż zadzwoni do mnie organizator Tour de France, że wszyscy cykliści mu zrezygnowali z udziału w tym roku, zawstydzeni moim talentem, bziuuuuuuuuut, czy to ptak? czy to samolot? kto tak jedzie? To Janina na rowerze! I ja tak rachu ciachu, wiatr we włosach, a nagle obok przechodzi mój student, patrzy na mnie, patrzy, upewnia się, czy ten człowiek o skórze malowanej burakiem i ciałem spowitym w przyciasny poliester, to na pewno ja, upewnił się, uśmiechnął, spytał, co słychać, a ja mu mówię, że w sumie spoko, ale chyba właśnie zdiagnozowałam u siebie menopauzę, bo ja tak jadę na tym rowerze i tak strasznie mi gorąco, omójbożejakgorąco, a on mówi, że nie, nie, to się zawsze tak wydaje, zwłaszcza, gdy ktoś pedałuje już…
(tu spojrzał na wyświetlacz)
…pięć minut
przy obciążeniu…
(znów spojrzał na wyświetlacz)
…dwa.
Mój wiatr we włosach jakby trochę zelżał. Kątem oka widziałam swoje własne poczucie godności, które pełzło po podłodze ostatkiem sił, by następnie skonać wspólnie z moim autorytetem. A potem mnie olśniło. I ja mu tłumaczę tak: że przecież moja objętość ciała jest w chwili obecnej raczej niewymierna, a ja chcę ją zwalczyć wysiłkiem fizycznym liczonym w liczbach wymiernych, a to jest w ogóle bez sensu i wręcz niegrzeczne względem mojej niewymierności, więc lepiej będzie użyć do tego celu jakieś niewymiernej stałej matematycznej, no nie wiem, przykład pierwszy z brzegu: liczba Eulera, a od liczby Eulera to już rzut beretem do logarytmów naturalnych, one mieszkają po sąsiedzku i sobie nawzajem dzieci niańczą, więc jeśli chciałam jeździć na rowerku przez godzinę, to logarytm z 60 (minut) wynosi w przybliżeniu 4.09, co prowadzi do oczywistego wniosku, że jeżdżę na tym rowerku już o całą minutę za długo.
Student stał i patrzył. Stał i patrzył. Przez chwilę nic nie mówił, w końcu oświadczył:
– Seriously, Janina. Real life. You should try it sometime.
I poszedł.
Słuchajcie, no nie ma za co. Zapraszam wszystkich do swojej Szkoły Wysiłku Fizycznego Opartej na Logarytmach Naturalnych. Wygląda na to, że najlepsze efekty otrzymacie przy połączeniu moich treningów z poradami dietetycznymi mojego męża, albowiem musicie wiedzieć, że jak wróciłam do domu po swoim brawurowym treningu, to Wojtek już na mnie czekał niecierpliwie, już w przedpokoju rzucił się na mnie jak kuna na jajka i spytał mnie czy chcę schabowego z ziemniaczkami, na smalcu usmaży? A następnie przypomniał sobie coś, uderzył otwartą dłonią w czoło, poprawił się:
– A nie, Ty przecież na diecie jesteś…
…no to bez ziemniaczków.
Emilia Mańk
5 grudnia 2016 o 21:07Coś czuję, że moja pierwsza wizyta na siłowni (jeżeli w ogóle do niej dojdzie) będzie wyglądać podobnie…
Jestem całym sercem z Tobą (chociaż osobiście wolę krówki, a nie ptysie :D)!
JaninaDaily
6 grudnia 2016 o 11:49Ooooo, ja też kocham krówki! Zwłaszcza ciągutki! Ja w ogóle nie dyskryminuję węglowodanów – wszystkie kocham jednakowo!
Lena MadHatter
6 grudnia 2016 o 00:14Kwi kwi kwiiiiiii 😀
ajlofju! ♥
JaninaDaily
6 grudnia 2016 o 11:49Dzięki, Lena! To trochę łyżka cukru w gorzkim morzu mojego upokorzenia!
Lena MadHatter
6 grudnia 2016 o 11:58nie bój nic, ja też zamiaruję na siłkę, ale z innych przyczyn – będę paczać zacne zadki spoconych piąknych panów, co w Mordorze rzeźbią swe korporacyjne ciała 😀
Nebthtet
6 grudnia 2016 o 01:02Mnie siłownia żadna nie widziała od lat co najmniej nastu. Ale moje dwa kółka stoją teraz i czekają aż reszta śniegu stopnieje (yayyy ma być plusowa temperatura od czwartku) i wsiadam znów robić ziuuuu 🙂 Będę mieć wymówkę by zeżreć sobie czekoladę <3
Rzeczą potwornie i absolutnie niewytłumaczalną dla mnie jest czemu lubię rower nienawidząc aktywności TFU! fizycznej. Ot, paradoks 🙂
JaninaDaily
6 grudnia 2016 o 11:49Jazda na rowerze jest superspoko, ale ja niestety nie mogę jeździć po drogach, no bo ja się boję śmierci 🙁
Nebthtet
6 grudnia 2016 o 11:52Mam tak samo, jeżdżę po drogach dla rowerów i tam, gdzie nie ma ruchu 🙂
Co śmieszne tegoroczny wypadek miałam na pustej drodze dla rowerów hehehe.
Kamila Bejnar
6 grudnia 2016 o 09:59Popłakałam się ze śmiechu 🙂 Niemniej, poważnie gratuluję odwagi w stawianiu czoła siłowni. Ciekawa jestem, jakie masz dalsze plany z nią związane. Z siłowniami jest ten problem (oprócz tej dziwnej czasoprzestrzeni, w których się znajdują), że są jakieś… odhumanizowane. Szczególnie te duże, w dużych miastach. Rzędy ludzi na rowerkach, na gazelkach, spętanych jakimiś rurami, kablami od ajfonów, pedałujący, cwałujący, patrzący w przyszłość. Wszyscy pędzący w rytmie… To trochę wygląda jak jakaś Fabryka Eugenika. Nie lubię siłowni. Co innego zajęcia u jakiejś miłej i uśmiechniętej pani, na którą można patrzeć i myśleć, że chce się być nią. A już najlepsze na świecie jest sam na sam z telewizorem i Ewą Chodakowską, Blogilates, czy nawet Jillian Michaels, jeśli wiatr w żagle dmie. Uśmiechną się, powiedzą Ci, że jesteś bohaterką, bo wytrzymałaś 30 minut brzuszków i pajacyków. A najlepsze, że po wszystkim, spocona możesz bezkarnie rzucić się na kanapę w poczuciu wiktorii i nawet zjeść czekoladę. Polecam i kibicuję Ci w tej jakże nierównej i trudnej walce o zdrowie i dobrostan 🙂
JaninaDaily
6 grudnia 2016 o 11:48Ewa Chodakowska jest co prawda miła i chwaląca, ale mnie w ćwiczeniach w domu bardzo rozprasza obecność kanapy i to człowiek później nie wie, jak to się dzieje, że robi jeden przysiad, drugi przysiad, ciach, człowiek przysiadł i znów ogląda telewizję.
Paulina Kanak
5 lutego 2018 o 16:50A wiesz, że ja też ćwiczę z Ewą, w domu, bezpośrednio z kanapy? Muszę przyznać, że jest to bardzo spoko, tylko na efekty czeka się nieco dłużej 😀
JaninaDaily
5 lutego 2018 o 22:40No ja już 28 lat czekam na efekty bez skutku, ale trudno, nie poddam się, będę czekać dalej!!!
Karolina Nowak
6 grudnia 2016 o 22:36Już jakiś czas temu przekonałam się o tym, że siłownie są w innej czasoprzestrzeni. I tak, żeby nie tracić cennego czasu, a przede wszystkim nie robić sobie wymówek nabyłam drogą kupna – orbitreka. Okazało się, że orbitreki mają własną czasoprzestrzeń, a nawet alterego. A mianowicie ilekroć chcę poćwiczyć na orbitreku to okazuje się, że on wtedy przebiera się za wieszak. I nie mam serca mu mówić, że jest orbitrekiem, a nie wieszakiem 🙂 Łącze się w bólu aktywności fizycznych 🙂
JaninaDaily
7 grudnia 2016 o 22:46Ubrania nigdzie tak dobrze nie schną jak na oribtreku!!!
e-milka
7 grudnia 2016 o 04:43Boskie! Moja wizyta na silowni miala miejsce w ogole w innej erze, no ale ja mam dzieci, wiadomo, dzieci utrzymuja w formie, tak twierdza wszystkie celebrytki, gdy chca odwrocic uwage od pytania o liposukcje. Ponadto jak chodzilam, to od razu pojawila sie telewizja, a ja mloda glupia udzielilam im wywiadu i potem ja na chodziku pojawialam sie jako wstawka w programach na rozny temat typu: silownia 24 h, spoleczenstwo nam tyje, akrywnosc fizyczna pokolenia. To znaczy podobno, nigdy na siebie nie trafilam w tv, ale ludzie mowili ze mnie widzieli w ostatnia sobote o 16.13 w programie xy. A na koncu zlamalam sobie kosc srodstopia juz po treningu, pod prysznicem i to tak, ze ortopeda mi grozil niemoznoscia noszenia obcasow jak nie zgodze sie na gips i tak sie moja slawa jako celeb skonczyla.
JaninaDaily
7 grudnia 2016 o 22:47O kochana, ja bym chciała być jako przebitka w telewizji, totalnie bym to sobie nagrała, a potem odtwarzała na fejsbuku, że niby live, o, patrzcie, znowu jestem na siłowni!
Paula
5 stycznia 2018 o 01:18Ja kupiłam trampolinę (taką do ćwiczeń), złożyłam ją i to był wysiłek (!), a później byłam tak zmęczona tym złożeniem, że patrzyłam na nią z kanapy i jadłam żelki. Nigdy więcej postanowień noworocznych. Plus taki, że mój jeż lubi siedzieć sobie pod tą trampoliną. Pozdrowienia, Janinko! 🙂
JaninaDaily
14 stycznia 2018 o 21:47Masz jeża, Paula?!?!?!
Paula
14 stycznia 2018 o 21:53Prawdziwy! Zwykle obrażony na świat i ma ostre kolce, ale wierzę, że w jego serduszku jest dużo pluszu!
https://uploads.disquscdn.com/images/f9aecb1b6c91008c09c2476baf56ef89d45029a867ee60bf89d77ecaaf68a85b.jpg