Gruszka z cellulitem i pogrom pingwinów

Jestem w robocie, gdy dzwoni do mnie mój mąż i tym samym natychmiast wiem, że stało się coś poważnego, bo Wojtek doskonale wie, że odbieranie telefonu, gdy jestem w pracy, jest szalenie skomplikowane, bo ja muszę wyjść z biura, żeby to zrobić, a to oznacza pokonanie piechotą jakiegoś zawrotnego dystansu 30 metrów i to niby spoko, zawsze to sobie człowiek coś do endomondo wpisze, ale akurat dzisiaj było szalenie skomplikowane, bo porzuciłam luksus chodzenia na rzecz jeżdżenia wszędzie na obrotowym krześle, bo dzień wcześniej Ewa Chodakowska znowu próbowała przekonać mnie, że moje ciało może więcej niż mój umysł i znowu okazało się, że nie.

giphy (14)

to o mnie na siłowni.

No ale dobra, jadę na tym krześlę. Jadę, no bo wiem, że to coś ważnego i gdy odbieram, to okazuje się, że to rzeczywiście sprawa pilna, priorytetowa, żeby nie rzec, że nie cierpiąca zwłoki, a to jest taki żart językowy i on jest śmieszny, bo właśnie zaraz będzie o zwłokach, albowiem Wojtek informuje mnie:

– KICHNĄŁEM.

A następnie, jak już opadł ze mnie pierwszy stres związany z tą dramatyczną wiadomością, uściślił:

– DWA RAZY.

No i mi opowiada: że ja cztery dni temu otworzyłam okno i jak ja otworzyłam to okno, to on od razu wiedział, że to nie jest dobry pomysł, go jakby od razu od otwarcia tego okna zalało takie tsunami złego poczucia, taki huragan osłabienia wstrząsnął jego organizmem, ale wtedy jeszcze jakoś się trzymał, jest wszak bardzo dzielny, jeszcze powtarzał sobie: “och, no trudno, wiele osób przede mną przeżyło tyfus skrzyżowany z cholerą, to i ja przeżyję”, ale dzisiaj jak wstał, dzisiaj jak wstał rano, to go tak w gardle zaczęło drapać, khe khe, tak go drapać, khe khe, w gardle, a zatoki to on ma teraz wielkości awokado, a ja go pytam, że wielkości czego, a on mówi, że wielkości awokado, a ja mu mówię, że on przecież nie ma pojęcia jak wygląda awokado, a on mówi, że wie, że już się nauczył, że awokado to taka gruszka z cellulitem i ja wtedy sobie myślę, że w sumie to ja bym już wolała, żeby on nie wiedział, co to jest awokado, a już na pewno co to cellulit. I ja się go jeszcze pytam, czy mierzył sobie temperaturę, a on mi na to mówi, że nie, nie mierzył, bo nigdzie nie mógł znaleźć termometru do pieca dyfuzyjnego, bo taki zwykły, rtęciowy, to ma niewystarczającą skalę na to, co się dzieje w tej chwili w jego ciele, w całym Wojtku się dzieje, jakby on teraz stanął obok lodowca, jakby on stanął obok lodowca – tłumaczy mi – to by się wszystkie pingwiny na tym świecie potopiły.

giphy (15)

Mój boże, ten pogrom pingwinów to mi przemówił do wyobraźni, z tym to nie ma co dyskutować, nie ma co chojrakować, więc ja Wojtka pytam, czy w takim razie mogę mu jakoś pomóc w tych trudnych dla niego chwilach, może do apteki pójdę, kupię wszystkie dostępne leki na cholerę, tyfus i – na wszelki wypadek – dżumę płucną, albo do sklepu zajdę coś smacznego mu kupić, wszak i tak muszę tam wstąpić po wieniec pogrzebowy i znicze, a Wojtek na to milczy, długo milczy, myśli.

– Khe khe – dodaje nieśmiało po paru chwilach ciszy, najpewniej bym nie umarła z przerażenia, że wydał już ostatnie tchnienie, następnie wraca do myślenia.

– No, Kitku? – zachęcam – czy jest coś, co by ci pomogło?
– Jedna rzecz jest… – mówi cicho, słabo, widać, że z trudem łapie głoski, wycieńczony chorobą – jedna rzecz…

…czy mogłabyś wrócić dziś wcześniej do domu i mnie pożałować?

11 komentarzy

  1. Monika

    24 sierpnia 2016 o 11:21

    Umarłam 🙂 Jakbym czytała historię swojego jestestwa 🙂

    Odpowiedz
    • JaninaDaily

      24 sierpnia 2016 o 12:42

      Każdy z nas ma w życiu takiego chorującego/umierającego mężczyznę… 🙂

      Odpowiedz
  2. Gradowa

    11 września 2016 o 18:21

    Jakie To rozczulające. Pamiętaj historię chorego mężczyzny. Przepraszam, nie chorego – umierającego. Krzyczał w niebogłosy ‘Myszkoo ja umieram!” Nie umierał. Katar miał. <3

    Odpowiedz
    • JaninaDaily

      12 września 2016 o 18:46

      Ufff, dobrze, że wszystko dobrze się skończyło. Wszak nie było to wcale takie pewne!!!

      Odpowiedz
  3. Karolina

    11 października 2016 o 12:50

    Matko Bosko, toż to przecież tak jak z moim, średnio raz w miesiącu. leży pod kocem, ledwo rękę podnosi z niemym błaganiem o kubek herbaty, ale nie za gorącej, bo od tego khekhania już mu się gardło zdarło, jakby to khekhanie było najostrzejszą tarką wśród ostrych tarek. I do tej herbaty to od razu trzeba mu donieść wszelkie medykamenty obecne w mieszkaniu, a do łóżka to trzeba mu oprócz trzech dodatkowych koców jeszcze bluzę, szalik i czasem czapkę szykować.
    I fakt, bez żalowania się nie obejdzie, nie ma szans, nic tak nie leczy, jak żalowanie.

    Odpowiedz
    • JaninaDaily

      11 października 2016 o 15:23

      Mnie trochę pokarało, bo teraz to ja stoję na krawędzi śmierci, na którą popchnąło mnie dramatyczne przeziębienie, i muszę przyznać, że to żałowanie to jednak niezwykle pomaga!

      Odpowiedz
  4. Fan number one

    21 maja 2017 o 12:51

    Kocham wpisy o Wojtku, no i jeszcze o studentach, no i jeszcze… ehh wszystkie kocham!!! 11111!!!

    Odpowiedz
    • JaninaDaily

      21 maja 2017 o 18:19

      To brzmi jak doskonała deklaracja fana numer jeden!!!!

      Odpowiedz
  5. Eliza

    15 stycznia 2018 o 01:58

    Wow! Waniliowo, orzechowo ze słodkimi malinami!

    Odpowiedz
    • JaninaDaily

      24 stycznia 2018 o 15:31

      Najważniejsze – podziałało!!!!

      Odpowiedz
      • Eliza

        25 stycznia 2018 o 09:42

        To mogłabyś jeszcze dołożyć do osiągnięć ‘uleczycielka przez skuteczne pozalowania’ i kooooleeejki będą, że hej i to z długim ogonkiem od ‘jot’!

        Odpowiedz

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *