Witam Was w kolejnym wpisie z Islandii, tym razem w majtkach. Dzisiejsze przemyślenia będą, dla odmiany, o mnie. A mianowicie: myślę, że jedną z największych zalet mojego studiowania za granicą jest to, jak bardzo mnie to wzbogaciło językowo. Ta łatwość z jaką dziergam wyrafinowane ściegi zdań w obcym języku, jak subtelnie wplatam w zdania wyrazy wyszukane, często już zapomniane, wyciągnięte z zakamarków elżbietańskich czasów. Ta moja zdolność do wyrażania całej gamy emocji i stanów, i zasób słów tak bogaty, że mógłby samodzielnie spłacić cały dług publiczny Grecji. Swą erudycję językową miałam szansę zaprezentować moim współtowarzyszom konferencji już pierwszego dnia, kiedy to zobaczyłam wieloryba. Tak jest, wieloryba! I kiedy to spojrzałam na ten majestat, na ten triumf przyrody, wtedy to przydatna okazała się ta moja umiejętność odwzorowywania świata z reporterską rzetelnością i pokorą, ta precyzja z jaką maluję obrazy rzeczywistości za pomocą obcego języka. Więc rzekłam: “Wow, guys”. I na wszelki wypadek – gdyby komuś umknąć miało główne przesłanie tej myśli – dodałam jeszcze: “like… really, guys, WOW”.

Cieszcie się tymi pocztówkami z podróży, mój szef już nigdy nie wyśle mnie za granicę.

Tak, dokładnie takiego wieloryba widziałam. Tylko mój jeszcze pomachał mi płetwą w pozdrowieniu.

 ♥♥♥

Pozostałe, równie brawurowe opowieści z Islandii można znaleźć tu.