Mój mąż, najpiękniej wyrośnięta drożdżówka z mojego piekarnika życia, cechuje się niezwykłym dla mnie poziomem cierpliwości i opanowania. On jest jak taka kaczka, co to jest już po lekturze wszystkich najważniejszych dzieł filozofii stoicyzmu, krótkich lekcjach jogi i całodziennych kąpielach w wiadrze z melisą, i ta kaczka to tak sobie całymi dniami chlup chlup pływa, spokojnie nóżkami przebiera, pozostaje niewzruszona nawet wśród największych sztormów tego życiowego jeziora, a pisząc o sztormach w życiu Wojtka, mam na myśli głównie jego żonę.

Prawdą jest, że Wojtek cierpliwy był zawsze, niemniej kiedyś jeszcze walczył, kiedyś jeszcze, gdy na niego krzyczałam, to szedł do komputera i ostentacyjnie pisał swoje anonse na portale randkowe, stukał w klawiaturę i głośno mi czytał, co pisze: PAN POZNA PANIĄ – czytał mi głośno – PRZYSTOJNY, ZADBANY, SPRZĄTA – tu głos zawieszał i patrzył na mnie wymownie. Następnie kontynuował: SUKINSYN, ALE CZUŁY.

Teraz zaś – jak ta kaczka, co się naczytała Zenona z Kition. Niewzruszony. Więc jeśli wyobrazimy sobie, że – podobnie jak w tym filmie „W głowie się nie mieści” – emocje to są takie kolorowe kulki gumy do żucia i na przykład złość jest brudnoczerwona i smakuje spaloną brukselką, a radość jest jasnoróżowa i ma smak karmelowej czekolady, to w głowie mojego męża istnieją takie równe, wspaniale wypoziomowane półki, a na nich słoje, a w każdym słoju emocje posegregowane kolorystycznie, a potem jeszcze w kolejności od najczęściej do najrzadziej używanej. No i to byłby mój mąż, a później jestem też ja i w mojej głowie to już nie ma, że wszystkie emocje leżą grzecznie poukładane, tam to już sceny dantejskie i człowiek-Polak, gdy przecenią karpia w Lidlu, tam to jedna kulka szturcha drugą, trzecia daje kolejnej w pysk, a jeszcze inna zaczyna płakać, bo właśnie sobie przypomniała, że w 1998 roku w tramwaju linii 28 w Inowrocławiu ktoś spojrzał na nią krzywo i ona nie wie dlaczego, ale najpewniej dlatego, że wyglądała grubo.

I tak to właśnie wygląda w mojej głowie, tam to na bank nie ma żadnych słoików, bo nawet jeśli kiedyś sobie wymyśliłam, że pojadę po nie do IKEI, to pewnie i tak w pewnym momencie rozkojarzyłam się klopsem. Więc powiem Wam, że generalnie to sytuacja nie jest zbyt korzystna, że najpewniej przez ten tramwaj w Inowrocławiu i te klopsy, to mi czasem te kulki za bardzo w głowie skaczą i ja wtedy krzyczę, bardzo długo krzyczę, z reguły w tym czasie ze trzy razy zapominam o co mi chodzi i dwadzieścia sześć razy zmieniam zdanie o co mi chodzi, a Wojtek wtedy nic tylko słucha, jak ta kaczka co sobie tak chlup chlup pływa, człowiek spokojny, żywa reklama akcji społecznej „kocham, nie focham”.

No i na przykład ostatnio siedzę na kanapie i jestem bardzo zła. Już nie bardzo pamiętam czemu jestem zła, ale pamiętam, że było to ważne i że miałam rację, i że to było coś, co sprawiło, że byłam nie byle jak zła, ale że bardzo zła, no więc jestem bardzo zła, siedzę i jestem zła. Bardzo. Wojtek zaś, przezornie, uciekł. Widocznie jak miał do wyboru zostać wychłostanym przez życie we własnym salonie lub dostać po pysku od małpy w grze komputerowej, to siłą rzeczy wybrał to drugie. Siedzę i jestem zła, ale też trochę mam nadzieję, że Wojtek jednak przyjdzie zaraz mnie przeprosić za to, co zrobił, co ja nie pamiętam co zrobił, bo już się powoli nudzę i myślę, że całkiem spoko byłoby porobić coś fajnego, film o zwierzątkach obejrzeć, a teraz to nie możemy niczego obejrzeć, no bo jestem bardzo zła, a w sumie im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej jestem ciekawa o co właściwie jestem zła, no i ja tak sobie właśnie siedzę i rozmyślam, o co mi właściwie chodzi, i wtedy wraca Wojtek.

Nie, że tak od razu wraca, przecież nie jest samobójcą. Sprawę postanowił rozegrać taktycznie. Drzwi uchylają się nieznacznie, przez dłuższy czas nic się nie dzieje, aż w pewnym momencie, powoli, zza drzwi wysuwa się ręka mojego męża z niewielkim, acz obiecującym pakunkiem, zatrzymuje się nagle, najpewniej by złapać moją uwagę, w tle słychać nieśmiałe pytanie Wojtka:

– Ptyś pokoju?

Następnie zaś zza drzwi wysuwa się dalsza część mojego męża, do jakże miłego ptysiowego pakunku dołącza głowa Wojtka, on tak patrzy nieśmiało zza tych drzwi i na wszelki wypadek, jakbym się jeszcze wahała w swojej decyzji, podpowiada mi:

– Jezus by mi wybaczył…