Drugi tydzień od premiery nowej gry, zaczynam tęsknić za swoim mężem. To nawet nie chodzi o to, że chciałabym widywać go codziennie, ze mnie żaden fanatyk, niemniej przestaje mi wystarczać ten moment małżeńskiej intymności, kiedy to minęliśmy się w korytarzu w zeszłą środę, a dokładniej rzecz ujmując to Wojtek przeskoczył przeze mnie jak dziki opos w manii, krzycząc, że z drogi, kobieto, bo zaraz małpa go zabije. Bo musicie wiedzieć, że to jest taka gra, gdzie w końcu spełnia się obietnica wszystkich memów w internecie, to znaczy, że człowiek może zostać kim chce – gorylem, samurajem albo kowbojem, i właśnie dlatego Wojtek został szwajcarską pielęgniarką.

Zarządzanie mężem grającym w grę jest właściwie stosunkowo proste, podobne jest do opieki nad kotem po traumie, co oznacza mniej więcej tyle, że trzeba unikać głośnych dźwięków, nie podchodzić znienacka i karmić co trzy godziny, ale tylko wtedy, gdy akurat naszego męża nie okłada jakiś goryl, bo to nie tak, że on tutaj świat ratuje przed wybuchem bomby atomowej, a ty mu właśnie wciskasz pod nos kanapki z pasztetową, to trzeba się opanować, wszak świat nie widział takich bitew, żeby Napoleon właśnie podbijał Hiszpanię, a za nim latała żona, że ma natychmiast wracać do domu, bo kapuśniak stygnie, a kartofle już dawno są rozgotowane. Oczywiście zawsze znajdzie się jakiś hipis, który powie, że z tym kotem w traumie to przesada, że zarządzanie mężem grającym w gry nie wymaga żadnych zasad, i ja też tak myślałam do czasu tych dramatycznych wydarzeń z sierpnia 2014 roku, kiedy to pocałowałam Wojtka w trakcie grifta w Diablo i wtedy go zabili.

[‘] za Wojtka i nasze małżeństwo w tamtej chwili.

No ale dobra, już pół biedy, że mija już drugi tydzień, kiedy to mój mąż dostaje po pysku od szwedzkiego karła, niech pierwszy rzuci kamień, kto nigdy o tym nie marzył, najgorzej to jest wtedy, jak Wojtek przegrywa. I jak on przegrywa, to u mnie w domu to jest zawsze dramat, bo mój mąż jest człowiekiem o szalenie skomplikowanej emocjonalności, serce to mu bije tuż pod skórą cienką jak pergamin, gotowe się skaleczyć o najmniejszy okruch rzeczywistości lub ostrą krawędź zrządzenia złego losu, wszak wszyscy pamiętamy ten czas, kiedy Wojtek chodził smutny przez trzy dni, bo ktoś w internecie skrytykował „Gwiezdne Wojny”.

Więc jak przez kilka dni słyszałam o tym kowboju, co to Wojtka już trzy razy zabił, to stałam się ostrożna. Chodziłam czujna, tak jest, to jest właśnie moje obecne życie; iść do roboty – zrobić zakupy – upewnić się, że męża nie zabił mi jeszcze żaden kowboj, karzeł albo goryl, bardzo się martwiłam o tego mojego męża o emocjonalności kruchej jak piszinger, mój boże, on jest jak taki pisklak nieopierzony w gnieździe nad urwiskiem, co to pod tym urwiskiem rozpościera się ocean ognia, a poza tym, to mnie zawsze bardzo denerwują takie sytuacje, ja jestem oburzona, mnie w ogóle nie interesuje, kto zaczął i co się dokładnie wydarzyło, nikt mi nie będzie w grze zabijał mojego kitka!

Wchodzę do pokoju, Wojtek leży. Gra zawieszona i odłożona w kąt. Mąż mój bez życia, twarz blada, ruchy powolne i jakby wymuszone. Zabili go. No nie mam żadnych wątpliwości, że go zabili, a przez tę ranę rewolwerową uciekają z niego teraz resztki radości życia i punkty expa, wszystkie jego dotychczasowe marzenia i plany topią się w pikselowej krwi. Podchodzę ostrożnie, jak to do osoby w poważnym kryzysie, głos mam łagodny, ruchy delikatne, zabili cię? – pytam, a Wojtek na to głowę podnosi, powoli, jakby z trudem;

– Nie, nie zabili – mówi słabo – odpoczywam po prostu…

…odpoczywam – mówi mi Wojtek – bo strasznie dużo się dzisiaj nabiegałem.

Nie no, wiadomo, szanuję to. Pogoń za małpą jako szwajcarska pielęgniarka sama się do endomondo nie wpisze.