Wojuś, człowiek szalenie wielu zalet, z czego od niedawna największą jest posiadanie przezabawnej żony, ma też – dla równowagi – jedną zasadniczą wadę. A mianowicie: nie umie przebywać na wakacjach. Plaża, słońce, nowe miejsca i wszystko to, co wszystkim innym ludziom jawi się jako plusz na serce i aksamit dla zmysłów, dla Wojtka jest raczej podstępnym jeżozwierzem dzikiej, nieznanej rzeczywistości, który to jeżozwierz atakuje boleśnie i niespodziewanie.

No to jesteśmy – o zgrozo! – na wakacjach. Zaczęło się od tego, że Wojtek wyszedł do ogrodu, a jak wrócił pięć minut później, to bardzo był niezadowolony, bardzo nieszczęśliwy i oświadczył, że pokłuł go kaktus. Zapytany, gdzie go ten kaktus pokłuł, odpowiedział, że w całego człowieka, co wciąż mnie szalenie intryguje, ale nie mam odwagi spytać o szczegóły. Potem było już tylko gorzej – na plaży Wojtek zdjął koszulkę i jak zaświecił bielą klaty człowieka lrlandii, to lada chwila spodziewaliśmy się telefonu od NASA, że chcą go zatrudnić jako nowe zwierciadło do teleskopu Hubble’a. A jak już Wojtuś na plaży się położył, to okazało się, że nierówno rozłożony piasek sprawił, że górki piasku gniotły przeokropnie prawą stronę leżącego Wojtka, mimo iż jego lewa strona miała się całkiem dobrze. A jak już, w akcie miłosierdzia, zakończyć chciałam ten wakacyjny koszmar Wojtka w dniu dzisiejszym, to wróciliśmy do domu i tam czekało na nas absolutnie najgorsze;

– Nie rób mi już żadnych zdjęć – powiedział Wojtek, przeglądając się w lustrze – strasznie mnie komary pogryzły i tak napuchłem od tego jadu, że wyglądam grubo.