Za krótki przedłużacz życia, czyli koszmar wakacji powraca

– Ja jestem jak robot z przyszłości, odkrywam świat na nowo – poinformował mnie mój mąż, po czym ostrożnie, acz z pewną dozą ciekawości, zanurzył stopę w piasku.

Prawdą jest, że jego optymizm odnośnie spaceru po plaży ulotnił się dość szybko, dokładniej rzecz ujmując to po tych kilkunastu minutach, kiedy to zabawiał mnie konwersacją i skończyło się to tak, że aż musiałam stworzyć dla niego spersonalizowaną listę rzeczy, o których nie rozmawiamy na wakacjach i lista ta, stworzona na podstawie doświadczeń wakacyjnych z moich mężem, wyglądała następująco:

1. Praca
2. Zobowiązania finansowe
3. Nazistowskie Niemcy

No więc idziemy po tej plaży. Piasek rozkosznie łaskocze nas w pięty, słońce zalotnie pieści nasze karki, gdzieś w oddali pływają łabędzie, a przygrywa naszej wędrówce melodia skomponowana z łagodnego szumu fal i śpiewu okolicznych mew. Chwilę trwa już ten nas spacer, ja tak sobie skaczę radośnie przez fale, chwilę później panieruje mokre stopy w piasku niczym dwa krokiety, tu muszelkę znajdę, tu przywitam się z wesołym psem, no bardzo jestem zadowolona z życia i w pewnym momencie ja patrzę na mojego męża, człowieka którego osobisty procesor ewidentnie na hasło: wakacje wyrzuca 404 error, i oto zobaczyłam coś, co zburzyć mogło ten nasz wakacyjny spokój, że oto mąż mój nagle zmienił kolor i jakby gwałtownie wszedł w odcienie czerwieni, jeszcze chwila tego spaceru, a gdybym go postawiła obok stoiska z truskawkami to od jego owocowych kolegów różniłby go tylko brak szypułki.

– Wojtuś – mówię więc przejęta – czy ty posmarowałeś się kremem?

Na co mąż mój, przypominam: w połowie tego spaceru po plaży, tych łabędzi, łaskotek od ziarenek piasku i wesołych fal, oświadcza mi z pełną powagą:

– To nie słońce. To stres.