Czułe opatrunki na studenckie rany matematycznej niewiedzy

Kiedyś w miłych czasach pedagogicznej świetności, jeszcze gdy entuzjazm był moim najlepszym przyjacielem, a jakakolwiek nadzieja jego wiernym giermkiem, dostałam medal dla nauczyciela roku. Polegało to na tym, że studenci głosowali na swoje ulubione zajęcia, no i ja wygrałam, choć było w tym oczywiście bardzo dużo niesprawiedliwości, no bo ja uczyłam statystyki, a to jest tak zabawny przedmiot, że to już na starcie miałam fory przed całą resztą nauczycieli. W każdym razie ten medal to było taki totalnie prawdziwy, elegancki, taki jak się dostaje na różnych zawodach, ja go do dziś sobie czasem wieszam na szyi i chodzę z nim po ulicy, żeby inni ludzie myśleli, że coś w życiu przebiegłam.

No i ja dzisiaj spotykam na uczelni koleżankę, która przejęła ode mnie uczenie tego przedmiotu, i jak ona mnie spotkała, to szalenie była podekscytowana, ona patrzyła we mnie jak w najpiękniej naszkicowany pejzaż pedagogicznego geniuszu, totalnie chciała wiedzieć, jak ja to robię, że studenci płaczą ze wzruszenia na każdych moich zajęciach, a potem budują moje pomniki z bochenków suchego chleba i keczupu w saszetkach, no bo trudno o inny budulec w akademiku. Ona mi tyle pytań zadawała, a ja jej odpowiadałam, że och, z przyjemnością jej opowiem wszystko o tym, jak zakładać najczulsze opatrunki na studenckie rany matematycznej niewiedzy, tylko akurat nie mogę, bo bardzo się śpieszę na swoje własne zajęcia, które zaczynają się za trzy minuty, a przecież każda sekunda mniej moich własnych zajęć, to zupełnie tak, jakbym tym moim studentom jeszcze bijące serce z klatki piersiowej wyrwała.

Serio się strasznie śpieszyłam na te zajęcia. A wiecie, jak to jest, gdy macie dzieci i idziecie z nimi w gości, i one wśród tych obcych ludzi to są najgrzeczniejsze na świecie, śpiewają piosenki w idealnej tonacji, gospodyni naczynia pomyją i jeszcze bardzo chętnie dziurę w dachu załatają swoim własnym ciałem, i nikt Wam nie chce uwierzyć, że w domu to piekło na ziemi i w wolnym czasie rzucają w ludzi na ulicy zimną jajecznicą? No, to ze studentami tak wcale nie jest. Bo ja rozmawiam z tą koleżanką na parterze, a nagle pojawia się student, co już czeka na zajęcia przed salą kilka pięter wyżej, on się tak przechyla przez barierkę i drze się na cały instytut, żeby przypadkiem nikt nie przegapił tego, co ma do powiedzenia

Janinaaaaa – drze się – czy my dziś zaczniemy umierać z nudów o czasie, czy jeszcze zdążę iść do sklepu?

Do sklepu to nie wiem, ale do piekła to na pewno idziesz, człowieku.

8 komentarzy

  1. Rymkowska

    4 lutego 2018 o 19:43

    Wczoraj odkryłam Panią tutaj, na tt i fb. Na pewno wrócę, bo już 2:52. Niestety, nim się uwiarygodniłam i znalazłam ponownie mój pierwszy do Pani post, minęła prawie doba i godzina już nie miarodajna. 19:45 Pozdrawiam

    Odpowiedz
    • JaninaDaily

      5 lutego 2018 o 22:42

      Ha ha, dziękuję! Cieszę się, że tu zaszłaś i postanowiłaś zostać na dłużej 🙂

      Odpowiedz
  2. Zuzanna Marcinkowska

    5 lutego 2018 o 10:18

    Żmiję wychowałaś na memłonie! Jak nic!

    Odpowiedz
  3. ja 2.0 (bo zapomniałem hasła)

    5 lutego 2018 o 17:54

    Odczuwam dysonans poznawczy: “3 minuty do zajęć”, “kilka pięter wyżej” i ani słowa o windzie (albo chociaż kwadransie akademickim).

    Odpowiedz
    • JaninaDaily

      5 lutego 2018 o 22:39

      No otóż to, dlatego ten student miał trochę racji, w sensie takim, że ta wyprawa w takim czasie była pewnym nadjaninowym wyczynem!

      Odpowiedz
  4. Z szafy od Żyrafy

    19 lutego 2018 o 23:28

    Subtelny – nie ma co 😉

    Odpowiedz

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *