Głosowałam w miejscu pamięci o Holocauście, w archiwum absolutnie ostatecznego Zła. I to miało znaczenie. Może jestem tkliwa, może ostatnio odsłaniam zbyt dużo miękkiego, ale to był ten moment, gdy przecięły się dla mnie nie tylko linie w kratkach; również linie przeszłości i przyszłości, bo oddawałam głos na to, by historia już nigdy się nie powtórzyła. Zwłaszcza, że w głowie miałam jeszcze zdania książki „Pocztówka” Anne Berest – musicie ją przeczytać, bo dawno nie czytałam niczego tak pięknego – o tym, jak rodzi się zło.

Czytałam ją, dryfując na dmuchanym bakłażanie i przez chwilę nawet miałam w sobie pewne pękniecie, dysonans związany z czytaniem o życiu znaczonym przez Zagładę w spokojnych okolicznościach wakacji, ale w gruncie rzeczy o tym też jest ta opowieść – o tym, że ta nienawiść ostateczna do drugiego człowieka, ta która doprowadziła do Zagłady, ona też rosła powoli, wrzała pod powierzchnią zupełnie normalnego świata, zwykłych codzienności, aż znalazła ujście. I przez ten cały czas, gdy rosła, puchła, niszczyła porządek zbyt niewiele osób miało odwagę powiedzieć: „nie”.

Dziś większość z nas powiedziała: „nie”. I bardzo mnie to wzruszyło, szczerze. I bardzo za to dziękuję.

Obiecałam, że gdy frekwencja przekroczy 70%, to publicznie zrobię 50 pajacyków. Głupi żart. Tym głupszy, że oparłam go na tym, że to przecież się nigdy nie wydarzy. Nie doceniłam Polski, nie doceniłam liczby ludzi, którzy naprawdę chcą, by jeszcze było przepięknie, bezpiecznie, dla absolutnie każdego człowieka. Więc jutro o 20 zapraszam na lajwa, na którym stracę godność przy aktywności fizycznej. Nie szkodzi, dzisiaj jako naród zarobiliśmy tej godności, tej dumy całe mnóstwo.

Wybaczcie egzaltację. Jestem po prosu, szczerze niezwykle wzruszona tym, co dziś jako naród wspólnie (wspólnie!) pokazaliśmy.