Wyczytałam ostatnio w przewodniku, że gdzieś w XVIII wieku Irlandczycy postanowili sprawdzić czy da się dolecieć balonem na pobliską wyspę Man. Najpierw wsadzili do balonu i wysłali w podróż kota, tak na wszelki wypadek jakby coś miało pójść nie tak. W drugi balon wsadzili Irlandczyka i posłali go śladem rzeczonego dachowca. Ewaluacja dokonana u celu podróży nie pozostawiała żadnych złudzeń – kot doleciał, a Irlandczyk nie.

Mieszkam w tym kraju wystarczająco długo, by w ogóle nie być zaskoczona takim zakończeniem tego eksperymentu. Nie dziwią mnie wiadomości o Irlandczyku zdeklasowanym przez kota. Nie dziwią te o dwóch samolotach, które zderzyły się na dublińskim lotnisku. Nie dziwi to, że wciąż najpopularniejszą wymówką moich spóźnionych studentów jest to, że nie zdążyli na metro, mimo iż w tym mieście wcale metra nie ma. Nie, nie dziwi mnie to wszystko wcale, wszak już nie raz przekonałam się, że bycie Irlandczykiem to stan umysłu. Bardzo szczególny stan bardzo szczególnego umysłu.

Na przykład dzisiaj – przez kilka minut bezskutecznie próbowałam dostać się do własnego biura, ale moja karta wstępu odmawiała posłuszeństwa. Nie zdziwiłam się, bo miałam już kiedyś posobną sytuację, a wezwany wtedy przeze mnie pan z ochrony wyjaśnił mi, że to dlatego że wciąż jeszcze pracują nad systemem, który umożliwiałby pracownikom dostęp do biura na kartę punktową TESCO. Jak tylko uruchomią tę usługę, to pan da mi znać, ale póki co miałam starać się używać mojej zwykłej karty służbowej. No dobrze, no to od tamtego momentu używałam tej prawidłowej karty, choć nie bez żalu, bo akurat ze swojej karty punktowej TESCO jestem szalenie dumna, na przykład ostatnio w uznaniu moich zakupowych zasług dostałam 50 eurocentów zniżki na brokuła i 20 dodatkowych tescopunktów przy zakupie sałaty.

Tym razem jednak nic działało – karta służbowa nie działała, karta TESCO też nie i nawet karta kredytowa nie, ale to najpewniej dlatego że jej nie posiadam, bo jak ostatnio byłam w banku o nią prosić, to pan w banku popłakał się ze śmiechu po przeczytaniu wyciągu z mojego konta. Tak jest, wszystko na nic i tym razem nawet miły pan ochroniarz był bezradny, i nakazał mi udać się do biura A w celu wyjaśnienia sytuacji. A w biurze A poinformowano mnie, że według uczelnianego systemu już tutaj nie pracuję, od 30 września tego roku nie. Fakt, że była końcówka października nie miał tu żadnego znaczenia, bo Irlandczycy mają naturalną umiejętność do ignorowania absurdalnych międzynarodowych konwencji typu kalendarz czy czas. Najpewniej wynika to z ich głębokiego przekonania, że za każdym razem gdy zrobią coś na czas, to gdzieś tam umiera jeden mały Leprechaun:

No zrobiło mi się przykro. To znaczy uważam, że jeśli mojemu szefowi tak bardzo nie podobają się moje dowcipy, to wystarczyło mi o tym powiedzieć, a nie po kryjomu wyrzucać z pracy. I żeby jeszcze w poniedziałek! Ja wszystko rozumiem – zablokujcie mi dostęp do biblioteki, zablokujcie do biura, ale minimum litości – nie wejście na stołówkę! Przecież dziś poniedziałek i Dzień Zupy, czyli wszystkie zupy za 2 euro i do każdej gratis kromka chleba z masłem, powtarzam: Z MASŁEM! Pan w biurze A nie był w ogóle zainteresowany moją historią o zupie, ale za to powiedział mi, że w celu wyjaśnienia tej sytuacji muszę udać się do biura B, a w biurze B powiedzieli żebym jednak udała się do biura C. W biurze C przyjęli mnie do pracy i wydali kartę służbową natychmiast, oczywiście na słowo honoru, więc jeśli ktoś szuka pracy to polecam biuro C pewnego irlandzkiego uniwersytetu, tam przyjmują do pracy od ręki na wszystkie stanowiska. Spytałam miłego pana z biura C czy ta karta będzie działać natychmiast, a on zapewnił mnie że tak, no chyba że zdarzy się tak, że jednak nie.

Karta oczywiście nie działała. Boże mój, w Polsce istnieje przynajmniej jakiś ustrukturyzowany plan zniszczenia petenta, tutaj strzelają na oślep. No więc udałam się z powrotem do mojego najlepszego przyjaciela z biura A, a on spytał mnie czy byłam już w biurze B w celu rozwiązania tej sytuacji, a ja mu powiedziłam już, że byłam w B, C, cały alfabet już przeskoczyłam i byłabym szalenie wdzięczna gdyby mogli się pośpieszyć ze znalezieniem jakiegoś rozwiązania, bo za 5 minut zaczynają mi się zajęcia, a on mi na to zaproponował, żebym się uspokoiła, przecież nic się nie stanie jak dzisiaj nie pójdę na zajęcia, a ja mu powiedziałam, że wiadomo, w końcu jestem tylko nauczycielem, który te zajęcia prowadzi.

Koniec końców okazało się, że to wszystko i tak nie ma znaczenia, bo spełnił się najgorszy koszmar wspólny każdemu nauczycielowi, który prowadzi zajęcia i każdemu człowiekowi, który organizuje seksualną orgię, to znaczy że nikt nie przyszedł. Znaczy studenci przyszli, ale do innej sali, bo okazało się że ten plan zajęć który dostałam, to był zupełnie zły, a jak poprosiłam o prawidłowy to mi pani w sekretariacie powiedziała, że nie mam odpowiednich uprawnień by uzyskać dostęp do takich informacji. I jeszcze coś tam dalej mówiła, ale nie słuchałam jej zbyt uważnie. Byłam już zajęta nabieraniem głębokiego przekonania graniczącego z pewnością,  że jednak istnieje powód dla którego ci ludzie żyją na wyspie.

Podobno dziś była zupa ziemniaczana 🙁