Swego czasu, gdy pisałam bloga na zupełnie innej platformie, to tamże pojawił się komentarz od jakiegoś nieznanego mi typa, który pisał, że „ho ho ho, Janina, ale to jest śmieszne, ten blog to najśmieszniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek czytałem w życiu”, no i dajcie spokój, oczywiście, że po takim komentarzu to nie pozostało mi nic innego, niż się z typem chajtnąć, i 10 lat później tak właśnie się stało.

I ten mój mąż, najwspanialszy model z katalogu mężów, najpiękniej wypieczona drożdżówka w moim piekarniku życia, jest tylko jednym z wielu, wielu, wielu powodów (nie wiem ilu dokładnie, nie umiem liczyć), dla których warto było swego czasu zacząć spisywać moje chłosty od życia.

I właśnie z tej okazji dzisiaj zapraszam Was na wielki, urodzinowy wpis o charakterze nostalgicznym, ale również KONKURSOWYM – oto przygotowałam dla Was dwa konkursy, w których łącznie wygrywa 270 osób, coooooo?

By wygrać nagrodę będziecie musieli wejść w polemikę ze swoją tożsamością ludzi o pamięci masła i przypomnieć sobie: jak nazywała się najlepsza koleżanka mojego męża, którą przez przypadek zjadłam? W jakim polskim mieście moi studenci szukali bezdomnych lam? No i przede wszystkim: co takiego Wojtek chciał sobie wytatuować na klacie? Czyli sami widzicie: same ważne rzeczy.

A to wszystko z okazji takiej, że 8 sierpnia 2014 roku na nowopowstałej stronie JaninaDaily.com pojawił się pierwszy wpis, który stanowić miał ważny element późniejszych badań historyków nad życiem na irlandzkich uniwersytetach.

A właściwie to życiem i śmiercią, no bo ja uczyłam statystyki, więc studentom na moich wykładach to było bliżej zdecydowanie do tego drugiego.

No i cyk, ledwie cztery miesiące po tej rocznicy i oto mam dla Was trzy gratki:

1. Podróż pontonem nostalgii po rwącej rzece janinowych przygód o charakterze upokarzającym, czyli przegląd najbardziej kochanych przez Was wpisów, jak również cudnych fraz wpisywanych w Google, które zaprowadziły Was na moją stronę
2. Teleturniej urodzinowy „Janinerzy”, w którym sprawdzicie swoją wiedzę o blogu, Janinie i wspólnych nam siedmiu latach, które upłynęły nam na pleceniu koszyków z kabanosów, ciosaniu reniferów z warzyw gruntowych i tłumaczeniu wszystkim dookoła, że nie, wychodząc ze swoim psem na spacer, statystycznie wcale nie mamy po trzy nogi. Na pierwsze 250 osób, które uzyskają 80% poprawnych odpowiedzi w tymże quizie czeka splendor, uwielbienie tłumów i dostęp do prenumeraty cyfrowej Gazety Wyborczej na 30 dni.
3. Konkurs „77+ nagród na 7 urodziny”, w którym do wygrania jest 100 (a tak to sobie zaokrągliłam, mówiłam, że nie umiem liczyć) różnorakich nagród, które rozdysponujemy między 20 zwycięskich osób. Teleturniej i opis konkursu znajdziecie na końcu tego wpisu.

No to cyk, zaczynamy!

Zapraszam na rejs pontonem nostalgii

Na początku było… upokorzenie. Tak jest, pierwszy wpis, który pojawił się w tej witrynie dotyczył rozkoszy sprawdzania obecności i leciał tak:

Nowy semestr postanawiam rozpocząć od zapoznania się z moimi nowymi studentami. Proszę bardzo, niech każdy się przedstawi, a ja potem powtórzę i zapamiętam wszystkie imiona, i potem będziemy już mogli wyruszyć we wspaniałą, intelektualną podróż po oceanie nauk społecznych. Może zaczniemy od koleżanki z prawej, koleżanka z prawej uśmiecha się do mnie szeroko i mówi: My name is Sadhoh. Sadhoh, cóż za piękne irlandzkie imię – myślę sobie – takie imię w sam raz, jeśli chcesz żeby pewien nauczyciel-Polak już nigdy nie zadał ci żadnego pytania. Proszę bardzo, zapraszam koleżankę obok koleżanki Sadhoh, a koleżanka obok mówi: My name is Ailbhe, a ja myślę sobie, że of course it is. Koło koleżanki Ailbhe siedzi student płci męskiej, włosy blond, oczy niebieskie, wcielenie niewinności, to musi być człowiek o imieniu z doskonale wyważoną liczbą samo- i spółgłosek, więc pytam blond chłopca jak się nazywa, a on mi na to mówi: my name is Kyoosti. Kyoosti, tak powiedział, i tego już było za wiele. Więc tłumaczę moim nowym studentom, że ha ha ha, się pośmialiśmy, ale dość tego, nie wolno im wymyślać szalonych imion tylko po to, żeby zbić z tropu mnie, człowieka-Polaka, na co blond chłopiec podnosi niepewnie rękę i mówi: But that’s my real name, I am from Finland.

Z niecierpliwością oczekuję na zaproszenie od mojego szefa na diversity training.

Jak widać po długości tego wpisu, już wtedy nie byłam jakoś wybitnie przywiązana do idei wytężonej pracy, co w sumie nijak nie pomaga w rozwiązaniu zagadki, dlaczego tak właściwie postanowiłam nazwą swoją stronę DAILY, w sensie, że CODZIENNIE, choć przecież jeśli chodzi o pisanie to bardziej trafny byłby dopisek WHO KNOWS, pamięci mojej książki pisanej przez trzy lata i doktoratu pisanego siedem [‘]. Tak czy siak, dzień publikacji strony uczciliśmy wraz z moim mężem w sposób godny, to jest produktem szampanopodobnym marki Tesco, no co Wam powiem – jaka okazja, taka celebracja.

Patrzcie, co to w ogóle był za dizajn!

A potem to już poszło – pisałam, pisałam, pisałam i… kompletnie nikt mnie nie czytał, co było efektem wybitnego braku sprzężenia pomiędzy naszymi prokrastynacjami, bo ja prokrastynowałam poprzez pisanie, ale niewiele osób chciało prokrastynować poprzez czytanie i tak zleciał rok, i drugi, i trzeci, i wtem, po trzech latach (serio – trzech latach!), kiedy to podzieliłam się ze światem poruszającą historią o zmaganiach mojego męża z wytatuowanym kodem w Pythonie na klacie, to wpis ten trafił przypadkiem na klawiaturę Pawła Tkaczyka, Władcy Lajków i Zarządcy Szerów, on przedstawił go światu, niczym Mufasa Simbę iiiii poszło, tego samego dnia przybyło Was tu kilka tysięcy. A potem z każdym wpisem przychodziliście i odchodziliście (co jest zupełnie OK), choć wciąż najbardziej wzrusza mnie to, że ja przecież często piszę tutaj o sprawach światopoglądowych, niewygodnych i kontrowersyjnych, typu: że wszyscy ludzie są tak samo ważni i tak samo potrzebni, i zasługują na ochronę, miłość i szacunek (co!?!??!? Kto to widział, strach pomyśleć, co będzie następne – żądanie równych prawa dla wszystkich?!?!?!?!?), i po każdym takim wpisie żegnam sporą grupę czytelników, ale

absolutnie najwięcej osób w historii mojego bloga odlajkowało mój profil wtedy, gdy napisałam, że łabędzie to sukinsyny.

Nie wiem, to musieli chyba być członkowie jakiegoś Stowarzyszenia Miłośników Łabędzi I Innych Eleganckich Ptaków, czy co.

I teraz, z okazji urodzin bloga (no bo były w sierpniu, a jest ledwie grudzień i ja nie twierdzę, że należą mi się fanfary i bukiet z balonów za tak prężne działanie, ale jednak uważam, że należą mi się fanfary i bukiet z balonów za tak prężne działanie) przedstawiam

Zestawienie najchętniej czytanych przez Was wpisów na przestrzeni tych 7 lat 

Jeśli zaś chodzi o wpisy, które cieszą się największą popularnością w historii tego bloga, to słuchajcie, STATYSTYCZNIE RZECZ BIORĄC, najchętniej czytacie… te poważne. 

Miejsce 1: „Miłuj bliźniego swego, tego właściwego” – jeden z pierwszych wpisów o tym, że potrzebujemy otoczyć społeczność LGBTQ+ miłością i opieką, bo nierówności których doświadczają trwają… nawet po śmierci.

Miejsce 2: “Rankingi ulubionych dinozaurów, a nie innych ludzi” – o porażkach naszego dorosłego świata, jakimi są samobójstwa dzieci

Miejsce 3: wpis „W socjologii migracji nazywają nas ludźmi na huśtawce”, o naszych trudnych powrotach do kraju po wielu latach emigracji.

Właściwie to to podium mnie cieszy… To znaczy –

z niczego nie jestem tak dumna, jak z tej naszej #DrużynaJanina. Stworzyliśmy wspólnie najmilszą stronę internetu

uwielbiam się z Wami śmiać, i trzaskać te renifery z pasternaku, i spotkać się na plaży na warsztatach z wstawania z leżaka z godnością, ale jest mi też bardzo dobrze z poczuciem, że równie ważne jest dla Was to, by wyrażać sprzeciw przeciwko temu, co poszło nie tak w obecnej rzeczywistości.

Niemniej, gdy już jesteście zmęczeni taplaniem się w roztworze nasyconym z Polski, to okazuje się, że wtedy lubicie zwrócić się ku największym życiowym radościom, jakimi są świadkami moich życiowych upokorzeń. Oto trzy najbardziej kochane przez Was wpisy, w kategorii „śmieszki, heheszki, #CzłowiekPokrojuJanin”:

Miejsce 1: „Pyton na klacie i krótki kurs zarządzania małżeństwem”, czyli niezwykle ważny tekst o atakach misiów koala, Wojtkowym marzeniu związanym z tatuażem i pracach domowych wykonywanych przez niemowlaki. To jest dokładnie ten wpis, po publikacji którego tak licznie tu przybyliście, co mnie w ogóle nie dziwi, każdy chciałby się dowiedzieć, ile linijek kodu zmieści mu się na klacie i czy to OK prosić o wykonanie tego tatuażu jakiegoś niemowlaka.

Miejsce 2: „Człowiek-Irlandczyk w obliczu polskich jajek i tramwajów”, czyli historia o tym, jak moi studenci pojechali łatać dziury cywilizacyjne w kraju trzeciego świata, w sensie że w Polsce. A wrócili umiłowani w polskich yaykos i tramvayach, niemniej wciąż wybitnie nieumiłowani w jakiejkolwiek tematyce zajęć. Zresztą fraza „Janina Daily yaykos” od lat jest bardzo popularna wśród Waszych wyszukiwań w Google, nie wiem, może to tak jest, że myślicie z nostalgią o tych yaykos od szczęśliwych kurys za każdym razem, gdy smażycie omleta. 

Miejsce 3: „Moja szkoła jazdy, małżeńska szkoła życia” – ach, wpis-pomnik mojego absolutnego geniuszu w prowadzeniu pojazdów mechanicznych, dzielę się w nim tymi traumatycznymi momentami, kiedy to śmierć zaglądała mi w oczy, a podobny stan unicestwienia zagrażał mojemu małżeństwu.

Jeśli zaś chodzi o najpopularniejsze wpisy o charakterze statystycznym, to wiadomo, zwycięzca tego „Tańca z Liczbami” mógł być tylko jeden…

Oczywiście, że wygrywa tekst o tym, „czy kiedy wychodzisz z psem na spacer, to średnio macie po trzy nogi?”, który to wpis wiele osób zainspirował do oddania sprawiedliwości wszystkim okolicznym wyżłom, sprawił że już nie musicie udawać się na przechadzki z liczydłem w kieszeni, a przede wszystkim – miał przepiękną kontynuację w życiu codziennym, w postaci idealnie statystycznego kota o trzech łapach, który w pewnym momencie się do nas wprowadził.

W tym miejscu chciałam zaznaczyć, że wszelkie wpisy statystyczne z czułością dedykuję mojemu największemu antyfanowi, który od ponad roku zjawia się pod każdym moim wpisem, pisząc że jestem oszustką, nic nie potrafię, nic sobą nie reprezentuję, i który co prawda nigdy nie miał odwagi się podpisać, ale to naprawdę nie było aż tak skomplikowane, by jego tożsamość poznać – panie Adamie, szacuneczek za wytrwałość w nienawiści do mojej osoby. Piszę „Pan”, bo nie będę używać Pańskich tytułów naukowych, bo nie do końca jestem pewna, czy pomiędzy trzaskaniem tych wszystkich komentarzy i prowadzeniem nienawistnego, fejkowego konta na Twitterze, zostaje Panu jeszcze jakakolwiek chwila na robienie tego, za co płaci Panu pański pracodawca, czyli jedna z czołowych, publicznych polskich uczelni. 

Niemniej trochę już to się robi nudne, więc zachęcam do odwagi – podpisania się, a najlepiej w ogóle do spotkania – w Warszawie bywam często. Chętnie posłucham, twarzą w twarz, o co Panu chodzi, z czym ma Pan problem i jak Panu pomóc, bo to w gruncie musi być szalenie wyczerpujące, prowadzić te wszystkie anonimowe konta i nie znosić tak wielu osób i grup.

No, to dość o Adamie, przejdźmy do innych, ważniejszych rzeczy, czyli do tego momentu…

Kiedy #DrużynaJanina napotka pasternak

Statystyki statystykami, bla bla bla, zajmijmy się przez chwilę czymś ważnym. To znaczy: kontemplacją nad tym momentem, kiedy to przychodziliście w poniedziałek do roboty i ktoś Was pytał, co tam porabialiście wczoraj wieczorem, a Wy musieliście powiedzieć: “a wiesz, robiłem z jakąś typiarą kapibarę z makaronu”. Pamiętacie od czego się zaczęło? Zaczęło się od robienie chłopaka z kartonu po mleku. Tutaj relacja-skrót z tego historycznego wydarzenia:

Czy wiecie, że w sumie odbyliśmy aż 9 warsztatów DIY na FB lajwie, podczas których ciosaliśmy renifery z warzyw gruntowych piękne tak, że wyglądały jakby je sam Michał Anioł ciosał?

Ach, czegoż tam nie było! Robiliśmy:

• Absztyfikanta z kartonu po mleku
• Morskiego ssaka z biszkoptu
• Przyjaciół z pojedynczych skarpetek
• Koszyk z kabanosów
• Zoo z jajek na twardo
• Renifera z warzyw gruntowych
• Alpaki z piernika
• Wiatraki z mortadeli

Jak również odbyły się dwa warsztaty specjalne:

• Warsztat DIY: zdezorganizuj sobie życie
• I warsztat na żywo na wrocławskiej plaży: jak wstawać z leżaka z godnością

Tym samym teraz czas na galerię naszych prac, która jest w stanie zawstydzić każde szanujące się muzeum, a te nieszanujące się, to tym bardziej. Przy okazji dodam, że owe zdjęcia przeglądałam podczas podróży pociągiem, pozdrawiam wszystkich pasażerów pociągu Warszawa Centralna – Zielona góry, którzy przecież jak opowiedzą dziś w chałupie, co im się przydarzyło w pociągu, to przecież nikt im nie uwierzy.

(jak kliknięcie w galerię, to zdjęcia się powiększą)

A teraz czas na radosne statystyki wyszukiwań w Google!

Najczęściej wyszukiwane przez Was frazy dotyczące mojej osoby to:

1. “Janina Bąk romans” (Wojtek, czy to Ty!?!??!!?)

2. “Janina Bąk schudła” (no nie da się ukryć)

3. “Janina Bąk na co jest chora” (a na to pytanie odpowiedziałam całkiem niedawno w wywiadzie dla „Wysokich obcasów”, jednocześnie odpowiadając też na inne nurtujące wiele osób pytanie, to jest: „Janina, co Ty bierzesz?”, he he he)

A po wpisywaniu jakich fraz w Google trafiliście na mój blog? Och, no tutaj radość, kreatywność i dobra zabawa, nie ukrywam, że moim absolutnie ulubionym człowiekiem jest ten, który trafił na moją stronę, albowiem wyszukiwał frazy

JAK ZAPROJEKTOWAĆ WŁASNY POMNIK JAKO WIELKI CZŁOWIEK

No kocham to, w pełni to rozumiem i oferuję pomoc w spełnieniu tego marzenia, poprzez wyplecenia autorowi tej frazy pomnika z kabanosów. 

Ponadto dręczyły Was takie zagadnienia:

• „Koszyk z kabanosów” (ach, ta silna marka osobista, pędzę to sobie wpisać na Linkedinie!)
• „Gołąb co nosi na sobie kromkę chleba jak korale” (wiadomo)
• „Diabeł w buraczkach” (ale na ciepło, czy na zimno?)
• „Małżeńskie patatataj” (to chyba jakiś koń wybierał się na randkę)
• „Najgorsze zupy świata” (to proste – wszelkie zupy owocowe)
• „Trudna współpraca z żoną” (to chyba znów Wojtek)
• „Panie boże podpowiedz mi co ja mam zrobić na tej uczelni” (to chyba moi studenci)
• „Nieprzydatny człowiek” (Google, szanuję to, że tę osobę skierowałeś do mnie, doskonałe wypozycjonowanie)
• „Niech zapłoną lędźwia” (wszystkim nam się to marzy)
• „Indianin krzywa ręka” (to chyba kot Kartofel)

Wszystkim wyszukującym powiem tak – mam ogromną nadzieję, że na tej stronie znaleźliście odpowiedź na te targające Waszą duszą zagadnienia. A jak nie, to nic, może to dobra okazja, by popełnić wpis o projektowaniu pomnika nieprzydatnego diabła w buraczkach z płonącymi lędźwiami, jedzącym przy okazji najgorszą zupę świata.

A teraz czas na konkursiwo!

Ach, tyle wspomnień, tyle radości, tyle wspólnych wydarzeń, spotkań, internetowych dyskusji. Bardzo jestem szczęśliwa, że Was mam, niech żyje #DrużynaJanina, hop! Hop! Hop! (hasło to należało przeczytać na melodię „Rzeki marzeń”, wiadomo). I bardzo się cieszę, że za sprawą naszych licznych sponsorów mogę zaoferować Wam udział w konkursie, w którym wygrywa aż 20 osób, a do rozdania mamy aż 77+ (w zaokrągleniu 100, taka to moja matematyka) nagród, a w ramach którego będziecie musieli połaskotać własną kreatywność i szturchnąć trochę umiejętności WYTWARZANIA SZTUKI. 

Zadanie konkursowe leci tak: wybieracie sobie swój ulubiony wpis z wszystkich dostępnych na stronie JaninaDaily.com lub na moich profilach FB i Instagram, a następnie tworzycie wariację na jego temat.

Technika dowolna: możecie napisać kilka zdań o tym, dlaczego ten wpis zrewolucjonizował Wasze życie (nie oszukujmy się – trudno będzie znaleźć kogoś, komu po przeczytaniu moich przemyśleń na temat lwa, który robi Rho! Rho! nie odmieniło się życie), mile widziane są również poematy pisane trzynastozgłoskowcem. To może być wyklejanka z kulek z bibuły ilustrująca scenę lub bohaterów tego wpisu, wyklejanka z plasteliny przedstawiająca coś, co kojarzy Wam się z moją osobą lub blogiem, rzeźba 3D zrobiona z masła, no i filmem pełnometrażowym też nie pogardzę. Generalnie ogranicza Was tylko Wasza wyobraźnia, no i polskie prawo. To może być luźne nawiązanie albo bardzo konkretne, to może być recenzja, ilustracja do wpisu, zdjęcie podczas jego czytania, no cokolwiek, co stworzy piękną galerię Waszych interakcji z moimi tekstami lub blogiem, którą to galerię – nie mam co do tego żadnych wątpliwości – potem odkupi od nas Luwr albo chociaż Muzeum Ziemi Wałbrzyskiej.

Swoje prace, wraz z linkiem do wpisu, którego dotyczą, przesyłacie na adres: urodzinyjaniny@gmail.com

Konkurs trwa do 19.12, godz. 23:59, nie mogą w nim brać udział członkowie mojej rodziny, moi przyjaciele (ale tych nie mam, więc nie ma problemu), no i uchatki, no bo szanujmy się.

A jeśli akurat nie macie ochoty brać udziału w tej olimpiadzie, bo wciąż macie sklejone palce po tym, jak robiliście witraże z bibuły w pierwszej klasie podstawówki, to oto mam dla Was 

WIELKI URODZINOWY TELETURNIEJ „JANINERZY”

w którym pierwsze 250 osób, które udzieli minimum 80% poprawnych odpowiedzi otrzyma miesięczny darmowy dostęp do prenumeraty Gazety Wyborczej. A nawet jeśli to Was nie interesuje, bo z prasy to najbardziej lubicie czytać „Najpiękniejsze mlecze polski – dwutygodnik”, to zmierzcie się z tym quizem, ciekawa jestem, ile pamiętacie z naszej wspólnej, siedmioletniej przygody!

Oczywiście można wziąć udział w obu konkursach, bo generalnie to bycie ambitnym nie jest karalne, tak mi przynajmniej zawsze powtarzał mój szef, acz nigdy nie było mi dane to sprawdzić.

To wszystko dzięki Wam

Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję za te 7 lat, #DrużynaJanina – sprawiacie mi dużo radości i dajecie mi dużo nadziei, że gdzieś tam jest 100000 osób, które lubują się w pluszu, wzajemnym szacunku i dziecięcej radości trzaskania jednorożca w butelki po winie. 

To brzmi jak frazes, ale jest prawdziwy – nie byłoby mnie bez Was. Dzięki temu, że w pewnym momencie postanowiliście dołączyć do mojej społeczności mogła zrobić fantastyczne rzeczy: zabrać głos na proteście osób i sojuszników LGBTQ+ (to wciąż najważniejsze wystąpienie w moim życiu), brać wraz z Wami udział w Strajkach Kobiet, wygrać nagrodę Korona Równości za swoje działania aktywistyczne, zabrać głos w Senacie w sprawie osób chorujących na otyłość, spotkać się z profesorem Miodkiem, adoptować wraz z Wami już niemal 80 fok (pamiętacie, że od lat % z każdej współpracy przeznaczam na adopcję foki?), czterokrotnie być na okładkach czasopism, zagrać w reklamie TV, dwukrotnie wygłosić wykład na konferencji TEDx, wydać książkę, którą kupiliście w liczbie ponad 100 000 egzemplarzy, zagrać w moim pełnometrażowym filmie autobiograficznym pod tytułem “Od regresji do dygresji”, A NIE, TO JESZCZE NIE. To było wspaniałe siedem lat przygody, która zabrała mnie w miejsca, zdarzenia i relacje (z Wami!), których nigdy się nie spodziewałam, ale za które jestem niezwykle wdzięczna.

Bardzo mnie ciekawi, napiszcie w komentarzu – jak długo ze mną jesteście? Po jakim wpisie trafiliście do mnie pierwszy raz?

A teraz już zapraszam na Wielki Urodzinowy Teleturniej, hop, hop, grajcie szybko, bo umówmy się, że jest tylko kwestią czasu, aż odkupi go ode mnie jakaś telewizja:

Urodziny Janiny wspierają:

• Regulamin konkursu „7 urodziny Bloga Janiny”
• Regulamin konkursu „7 urodziny Bloga Janiny – quiz”